De wereld om ons heen leuker en gezelliger maken voor onszelf en iedereen met als doel gelukkig te zijn. Dat is het doel van de ‘Dag tegen het pesten’. Dat één op de tien leerlingen gepest wordt op scholen is reden genoeg om er niet alleen op deze dag maar alle dagen van het jaar aandacht aan te besteden. Een oud-leerling van het Canisius College vertelt daarom vandaag haar verhaal en onze brugklasreporters Jula en Linde maakten bij het thema een mooie reportage.
Door Jula Lengton en Linde de Widt
https://www.youtube.com/watch?v=EhLQe3wfVJ
Door Emma-Lien Schijnbergen
Waarom ik?
Uiterlijk had ik alle kenmerken om mee gepest te kunnen worden. Een rode krullenbos, een gezicht vol sproeten en een lengte van 1m75. Zo startte ik de brugklas. Blij dat ik met een mager mavo-advies toch mocht beginnen op die populaire middelbare school, mijn zus achterna! Dat ik uiteindelijk 5 jaren Hel zou beleven en dat mijn achternaam de oorzaak van alles leek te zijn, daarvan was ik mij niet bewust op die zonnige woensdagmiddag in juni toen ik mijn nieuwe klasgenoten leerde kennen. Emma-Lien Schijnbergen, zo heet ik. Een naam die ik na de eerste schoolweek het liefst zou deleten. Ik beantwoordde niet aan het plaatje van hockeymeisje, droeg geen blond staartje, trainde niet 3 keer in de week om in een selectieteam terecht te komen en nu komt ie…ik woonde op een boerderij.
Steeds de stille hoop dat het een keer ophoudt
Op de basisschool vonden mijn klasgenoten het geweldig om bij mij te spelen. We hadden kippen, twee geiten, poes Lola en 100 melkkoeien. Maar voor mijn nieuwe klasgenoten was dit reden tot hilariteit en spot. En dan is er ineens die ene jongen die mij de naam geeft die vijf jaar lang als een angstdeken om mij heen hangt. Schijtbergen! Liefst uitgesprokken op z’n tukkers. Alle n’s in mijn naam vooral nasaal laten klinken en wat inslikken. Ik vervloekte mijn lengte en mijn rode krullen want ik had nog maar een doel: onzichtbaar zijn. Ik verdween in stilte, kroop achterin de klas, geluidloos, weg bij het gefluister en geroddel en de grappig bedoelde koeiengeluiden. Soms trok iemand luidruchtig zijn neus op… ruik ik mest? Nee, ik ruik bergen schijt! Soms lachte de docent mee, onwetend dat het over mij ging. En elk jaar weer stille hoop dat in de nieuwe klas de bijnaam op de achtergrond verdween. Het verdween nooit! Bij de diploma-uitreiking refereerde mijn mentor en docent economie aan onze megastal en dat ik mijn talent voor rekenen en commercie te danken had aan Bertha 1 en Bertha 2 enzovoort.
Er is een vrees groter dan pesten: nog meer gepest worden
Inmiddels ben ik 27 jaar. Na de middelbare school werden de sporen van het onzichtbare pesten in alle hevigheid zichtbaar. Ik haakte af bij elke studie, zocht hopeloos naar vrienden en paste mij aan elke nieuwe omgeving aan. Vooral niet opvallen. Ik vond rust in verdovende middelen maar ook dat was niet de oplossing. En ik liep vast, burn-out! Afgelopen week ben ik op advies van mijn therapeut teruggegaan naar de plek waar het begon en heb ik gesproken met mijn lieve mentoren van de onderbouw en bovenbouw. Ook zij voelen zich schuldig want zij hebben het pestgedrag nooit opgemerkt. En nu komt het belangrijkste deel van mijn verhaal: pesten gebeurt niet in de schijnwerpers. Pesten gebeurt subtiel, buiten het zicht van ouders en docenten en degene die gepest wordt, wil dat graag zo houden. Want je schaamt je kapot en hebt nog één vrees die groter is dan gepest te worden, namelijk nog meer gepest worden. Aan alle kinderen die gepest worden, zou ik willen zeggen ‘Praat er wel over! Ga naar een vertrouwenspersoon voordat je zo beschadigd raakt! En tegen docenten zou ik willen schreeuwen: ‘Houd dat stille meisje in de klas in de gaten en richt je niet op steeds weer die luidruchtige, aandacht vragende jongen’.
De naam Emma-Lien Schijnbergen is gefingeerd.
