In 2020 bestaat het Canisius College 120 jaar. In deze wekelijkse column vertellen oud-Canisianen wat “Non scholae sed vitae” in hun leven betekent.
Door Maia de Quay
Maia de Quay begon haar tijd als leerling op het Canisius in 2012 en rondde in 2018 haar vwo af nadat ze in 2016 haar havo diploma behaalde. Op het Canisius hield ze zich naast het gewone onderwijs onder meer bezig met de debatclub, de schoolkrant, de revue en open podia. Inmiddels woont ze met veel plezier in Leiden, waar ze aan haar derde jaar van de studie Rechtsgeleerdheid is begonnen. Ook is ze actief bij United Netherlands; een internationaal georiënteerde organisatie die studenten klaarstoomt voor de wereld van de diplomatie. Nadat ze twee programma’s van United Netherlands volgde en afrondde tijdens haar eerste twee jaar als student, is ze nu voorzitter van de organisatie.
Vrienden maken, mezelf leren kennen en vooral heel. hard. puberen.
In 2011 liep ik met een volle rugzak en een leeg hoofd voor het eerst het Canisius binnen. Mijn verwachtingen waren hoog en ik had veel zin om te beginnen, maar tegelijkertijd vond ik het ontzettend spannend om te gaan ontdekken hoe de middelbare school voor mij uit zou pakken.
Bijna 10 jaar later kijk ik terug op een tijd van vrienden maken, mezelf leren kennen en vooral heel. hard. puberen.
De dingen die ik op de middelbare school heb geleerd en me het meest zijn bijgebleven zijn bepaald geen werkwoorden Frans, mondelingen Nederlands of dossiers voor geschiedenis die met bloed en zweet en (soms letterlijke) tranen tot diep in de nacht in elkaar zijn geflanst. Wél zijn het momenten met klasgenoten en docenten die juist de normale gang van zaken onderbraken en me de mogelijkheid gaven om ook anders te groeien.
Energie, trots en voldoening uit dingen halen kan als je er tijd, moeite en precisie in stopt.
‘Niet voor de school maar voor het leven’ is verweven met dat anders groeien en betekent naar mijn idee dan ook twee dingen.
Allereerst (en wellicht overduidelijk) gaat het om leren. Je leert niet voor de school maar je leert omdat je moet en wilt leren. Voor mij was dit niet altijd of niet noodzakelijkerwijs de dingen die voorgeschreven werden in lessen, maar het leren leren. Dit hield in dat ik leerde wat ik leuk vond, leerde waar mijn grenzen liggen en leerde wat ik moet doen om bepaalde dingen te kunnen bereiken.
Ten tweede gaat het ook om het idee dat je maar zoveel uit iets kan halen als dat je er zelf in stopt. Dit klinkt misschien vaag maar wat het inhoudt is dat je energie, trots en voldoening uit dingen kan halen als je er op jouw beurt tijd, moeite en precisie in stopt.
Ik hoop dat veel Canisianen na mij dingen mogen doen waar ze blij van worden.
Niet alles hoeft perfect te zijn en zeker niet alles waar je moeite voor doet loont altijd (denk maar aan uren leren voor een toets om vervolgens een 5 te halen), maar naast dat je soms gewoon dingen doet omdat het moet, doe je het ook omdat je ervan kan leren, omdat het later zal lonen, of omdat het belangrijk voor je is.
Zo heb ik niet alleen geleerd waar mijn krachten liggen, maar ook om prioriteiten te stellen en aandacht te besteden aan dingen die nou eenmaal meer aandacht vereisen. Mijn stem gebruiken, mijn kop boven het maaiveld uitsteken en dingen niet zomaar accepteren voor wat ze zijn is wat ik voor het leven heb geleerd op het Canisius. Ik hoop dat dat voor veel Canisianen na mij ook zo mag zijn en dat iedereen dingen kan doen waar ze blij van worden en energie van krijgen.
