Hoe intens ook jongeren kunnen dichten over liefde, leven en natuur blijkt maar weer eens tijdens de Poëzieweek die vandaag van start gaat. Deze Gedichtendag opent het Mediahuis met een gedicht van Emma de Man. Een spatje natuur daalt op ons neer als we ons laten meevoeren in haar emotie. Wie weet treedt zij in de voetsporen van Toon Tellegen, Judith Herzberg of Ramsey Nasr en schrijft zij als eerste Canisiaan het Poëziegeschenk voor dit grootste poëziefeest van de Lage landen.
Door Emma de Man
Ziekte
Water, sneeuw, regen, wind.
Ik, die de straten door sprint.
Ik voel het asfalt onder mijn voeten.
Voor deze fout moet ik boeten.
Al die gedachten die door mijn hoofd stromen.
Hoe is dit mij nou weer overkomen?
Ik voel mij zo alleen.
Ik ren door deze straten, maar waar moet ik heen?
Links, rechts of toch rechtdoor?
Één ding zeker, echt niet terug hoor.
Een druppel regen die mijn gezicht raakt.
En ik, die nog een diepe zucht slaak.
De wind suist in mijn oren.
Is dit wel de plek waar ik moet behoren?
Zoveel gedachtes en vragen.
Elke seconde, elk minuut, elk uur en zeker ook alle dagen.
Er komt geen eind aan.
En nooit kan ik even stilstaan
Maar toch weet ik diep van binnen.
Dat ik deze ziekte kan overwinnen.
