Schelden doet pijn!

In het kader van ‘De week tegen het pesten’ volgen we Esther, een fictief personage dat in haar dagboek vertelt over hoe het is om gepest te worden. Elke dag lezen we iets meer over haar angsten, de pestkoppen en de reacties van de omgeving. Zal zij aan het eind van deze week de oplossing hebben gevonden? 6 Brugklassers brengen haar verhaal in beeld. In deel 2 laat Elise Verweij zien hoe wanhopig Esther zich voelt om steeds meer buitengesloten te worden.

Door Elise Verweij

Lief Dagboek,

Ik wil morgen echt niet naar school. Elke keer dat ik op school kom word ik weer uitgescholden met allemaal dingen. Waarom ik? Waarom pesten ze mij? Wat heb ik verkeerd gedaan? Waarom hoort mijn beste vriendin opeens bij hen? Waarom? Zoveel vragen en maar op een kan ik antwoord geven. Omdat ze hem leuk vindt. Ik snap niet waarom. Hij scheldt me uit en jij lacht mee terwijl je dat eerst met mij deed. Maar nu schaam je je als ik langs jullie loop. Wat is er gebeurd? Iedereen is zo onaardig tegen mij. Maar waarom? Wat heb ik nou weer verkeerd gedaan? Ik snap het niet. Elke keer schelden ze me weer  uit. Ooit moeten de scheldwoorden toch op zijn. Dat er niks nieuws bedacht kan worden voor wat ik allemaal ben. Want ja, ik word er super onzeker van. Ik kan dit niet meer. Ik wil dit niet meer. Niemand aan wie ik dit kan vertellen.

Mijn beste vriendin is niet meer aardig en andere vriendinnen heb ik ook niet meer. Wat nu? Wat moet ik doen? Moet ik de kindertelefoon bellen? Nee. Als ze daar ooit achter komen kan ik echt nooit meer op school komen. Dan hebben ze weer iets om me mee uitschelden. Kindertelefoonbeller!! Ik weet het gewoon niet meer. Misschien is dat de enige optie. Morgen wil ik niet naar school. Kan ik me ziek melden? Nee daar komt mijn stiefmoeder sowieso achter. Dan maar weer het gezeik van die kinderen. Ik wil dit niet. Ik kan het niet eens stoppen. Wat moet ik doen? Vertel me iets alsjeblieft. Ik weet het niet meer. Ik weet het gewoon allemaal niet meer. Iemand die mij kan helpen. Iemand die zegt wat nu de juiste optie is. Dat heb ik zo nodig.

Maar ik ben bang. Bang voor wat ze allemaal van me zullen vinden. Wat ik altijd al ben. Maar ik kan dat niet beheersen. Ik kan het gewoon niet. Ik kan niks. En daar blijft het bij.