Stel je voor… je woont in een land waar het niet veilig is of waar de leefomstandigheden slecht zijn. Een land waar je alleen kan dromen van een leven waar je veilig bent met een dak boven je hoofd en waar je zélfs naar school mag. Hiervan dromen zoveel mensen, vooral in het Midden-Oosten. Elk jaar komen grote aantallen vluchtelingen en asielzoekers vanuit Afrika en het Midden-Oosten richting Europa. Vluchtelingen die niet altijd meteen opgenomen kunnen worden in een land en dan terecht komen in vluchtelingenkampen. Een van deze kampen is het asielzoekerskamp Moria in Griekenland.
Oud-Canisiaan Julia werkt sinds 9 oktober als vrijwilligster in dit kamp en Madelief Pierik had de eer haar namens het Mediahuis te interviewen. Morgen verschijnt er op deze site een filmpje over haar leven op Lesbos.
Door Madelief Pierik
Ik was benieuwd naar Julia’s motivatie om vrijwilligerswerk bij dit kamp te gaan doen. Hierop antwoordde zij: “Het was niet mijn eerste keuze om dit te gaan doen. Ik zou eigenlijk rond dezelfde tijd in Nepal zitten maar dat werd door Corona afgelast. Ik wist al van de vluchtelingencrisis in Griekenland. Daarnaast was Europa nog een goede optie om te reizen toentertijd. Na een tijdje te hebben gegoogeld kwam ik uit bij dit kamp op Lesbos.”
Mijn volgende vraag was pittig maar wilde ik toch stellen: “Heb je veel gruwelijke of erge dingen gezien? En zo ja, zou je hier misschien een beetje op willen ingaan?” Gelukkig was dit niet echt het geval. Ze beschreef dat ze dacht dat ze hier eerst volmondig ja op zou geantwoord hebben, maar dat het eerlijke antwoord “nauwelijks” was. Ze legt uit dat er natuurlijk ontzettend veel erge dingen gebeuren, en dat ze deze leefomstandigheden niemand toewenst, maar de keren dat ze met het blote oog echt iets gruwelijks heeft gezien zijn gelukkig op één hand te tellen. Alhoewel, de keer dat een gevecht tussen twee vrouwen om een kruik uitliep op een bloedige situatie maakte haar enorm aan het schrikken.
Heeft Julia ook mooie en leuke dingen gezien of meegemaakt? Zeker! Ze vertelde dat vooral de Afghaanse cultuur ongelofelijk vriendelijk en gastvrij is. Ze is al talloze keren uitgenodigd om thee te komen drinken, iedereen sprak haar aan met “my friend” en kleine kinderen kwamen naar haar toe om haar een knuffel te geven. Julia gaf ook een tijdje Engelse les aan de kinderen en de vooruitgang die de kinderen binnen korte tijd maakten was heel leuk om te zien.
Wat ook erg dapper is, is dat Julia, ondanks haar jonge leeftijd, helemaal alleen aan het vrijwilligerswerk begon. Ze ontmoette hier snel 3 Duitse meiden, dus gelukkig was ze niet lang alleen. Haar hele beeld over vluchtelingen is veranderd door deze ervaring en dat is zeer betekenisvol in je leven. Zoals velen van ons vond Julia vluchtelingen eerst een klein beetje “eng”, angst ingegeven door het onbekende. Ze realiseert zich nu dat het allemaal mensen zijn zoals jij en ik, die afschuwelijke dingen hebben meegemaakt en echt niet in de situatie willen zitten waar ze nu in verkeren. Probeer dan maar eens vriendelijk en positief te blijven!
Julia bevond zich gelukkig niet op het eiland toen de brand uitbrak. Zij volgde het advies om na de brand te gaan en kwam dus na 15 september aan. Dat het traumatisch moet zijn geweest blijkt wel uit het feit dat men het er tot op de dag van vandaag over heeft. Duizenden mensen sliepen op straat voordat er echt iets aan werd gedaan.
Tot slot vraag ik Julia of ze mensen heeft ontmoet die haar echt geïnspireerd hebben. Dat blijkt een lastige te beantwoorden vraag. Immers, ze heeft zoveel inspirerende mensen ontmoet dat ze bijna niet kan kiezen. Iets wat ze vooral heel wonderbaarlijk en mooi vond was de drang om dingen te leren en de ambitie van de mensen. Met weinig officiële leraren en amper boeken of lesmateriaal beschikbaar is het natuurlijk ontzettend moeilijk om onderwijs te krijgen of iets te leren. Toch vinden de asielzoekers manieren om zichzelf bezig te houden, zoals het leren van een nieuwe taal of zichzelf gitaar leren spelen en tekenen. Als er een tent leeg was, hadden de vluchtelingen het binnen een dag omgetoverd in een klein schooltje. School is echt een voorrecht, ook al zien wij het vaak als last!
Voor Julia was dit vrijwilligerswerk haar eerste keer maar zeker niet haar laatste keer! Met de Kerst is Julia thuis in Nederland.
